ta vasika pou prepei na kserete :
Πόντοι
Ένα σετ κερδίζεται από τον παίκτη (ή το ζευγάρι στο διπλό) που θα φθάσει πρώτος τους 11 πόντους εκτός εάν το σκορ φθάσει 10-10 οπότε και χρειάζεται διαφορά 2 πόντων για να κριθεί το σετ. Ένας αγώνας τελειώνει στα τρία ή τα πέντε νικηφόρα σετ.
Χάνεις πόντο όταν:
* Αποτυγχάνεις να κάνεις ένα καλό service.
* Αποτυγχάνεις να επιστρέψεις επιτυχώς τη μπαλιά του αντιπαλου.
* Χτυπήσεις τη μπάλα πριν αυτή αναπηδήσει στο γήπεδό σου.
* Η μπάλα χτυπήσει δύο φορές στο γήπεδό σου.
* Σε κάποιες περιπτώσεις κατά τη διάρκεια του service.
Επιτυχημένη απόκρουση
Μια επιτυχημένη απόκρουση είναι το χτύπημα της μπάλας με τη ρακέτα αφού αυτή έχει αναπηδήσει μία φορά στο γήπεδό μας έτσι ώστε να επιστρέψει στο γήπεδο του αντιπάλου. Φυσικά η μπάλα επιτρέπεται να χτυπήσει στο φιλέ κατά τη διάρκεια της απόκρουσης αρκεί να περάσει από τη μεριά του αντιπάλου. Εντούτοις αν η μπάλα ακουμπήσει το φιλέ (περνώντας από την αντίπαλη μεριά) κατά τη διάρκεια του service τότε αυτό επαναλαμβάνεται.
Σειρά στα service
Η σειρά στα service αλλάζει κάθε 2 πόντους. Αυτό συνεχίζεται μέχρι ένας παίκτης να κερδίσει το σετ. Μετά το τέλος του σετ οι παίκτες αλλάζουν γήπεδα και ο παίκτης που σέρβιρε πρώτος στην αρχή του προηγούμενου σετ αποκρούει πρώτος. Στο διπλό οι κανόνες στην αλλαγή του service και του γηπέδου είναι οι ίδιοι όπως και στο απλό με τη διαφορά ότι το service εκτελείται πάντα από την δεξιά μεριά και πάντα διαγώνια. Κάθε 2 πόντους ο σερβίρων αλλάζει με τον συμπαίκτη του έτσι ώστε ο άλλος να αποκρούσει το service του αντιπάλου. Στο διπλό οι μπαλιές παίζονται με συγκεκριμένη σειρά. Όταν ένα ζευγάρι σερβίρει, ο ένας κάνει το service και ο άλλος αποκρούει την μπαλιά που έρχεται από τον αντίπαλο κοκ.
Ιστορία του πιγκ-πογκ
Στη δεκαετία του 1920 δημιουργήθηκαν οι πρώτοι σύλλογοι και το άθλημα άρχισε να γίνεται γνωστό σε όλο τον κόσμο. Η Διεθνής Ομοσπονδία Επιτραπέζιας Αντισφαίρισης, γνωστή ως I.T.T.F. (International Table Tennis Federation), ιδρύθηκε το 1926 ενώ το 1ο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα έγινε το 1927 και το κέρδισε ο Ούγγρος Dr. Jacobi (Parker & Hewitt, 1993). Την εποχή εκείνη οι παίκτες χρησιμοποιούσαν ξύλινες ρακέτες καλυμένες από σκληρά λάστιχα με δοντάκια. Αυτός ήταν και ο πρώτος συνδυασμός ξύλου-λάστιχου που κράτησε μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1940.
Το 1952 ένας σχετικά άγνωστος τότε Γιαπωνέζος παίκτης, ο Hiroje Satoh, εμφανίστηκε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα με ένα νέο τύπο ρακέτας. Ήταν μία ξύλινη ρακέτα καλυμένη από ένα στρώμα σπογγώδους υλικού, το οποίο έμπαινε μεταξύ του λάστιχου και του ξύλου και δημιουργούσε ένα καινούργιο τύπο λάστιχου που αργότερα ονομάστηκε "sandwich rubber". Το καινούργιο λάστιχο έφερε επανάσταση στο χώρο της επιτραπέζιας αντισφαίρισης λόγω της ιδιότητάς του να δίνει μεγάλη περιστροφή και ταχύτητα στο μπαλάκι. Στα επόμενα χρόνια, σχεδόν όλοι οι κορυφαίοι παίκτες άρχισαν να χρησιμοποιούν το νέο αυτό τύπο λάστιχου και να προσαρμόζονται στο νέο τρόπο παιχνιδιού. Ανακαλύφθηκαν και εξελίχθηκαν νέα τεχνικά χτυπήματα που έδιναν έμφαση στην ταχύτητα και την περιστροφή της μπάλας ενώ το παιχνίδι έγινε πιο θεαματικό. Οι Γιαπωνέζοι επικράτησαν στον παγκόσμιο χώρο στη δεκαετία του 1950 ενώ εισήγαγαν και ένα νέο τρόπο κρατήματος της ρακέτας ο οποίος αργότερα τροποποιήθηκε από τους Κινέζους που έγιναν απόλυτοι κυρίαρχοι του παιχνιδιού μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1980.
Από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 και μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1990 εμφανίστηκε στο προσκήνιο η ομάδα της Σουηδίας η οποία επικράτησε της Κίνας σε τρία συνεχόμενα Παγκόσμια Πρωταθλήματα (1989, 1991, 1993). Εντούτοις, στα δύο τελευταία Παγκόσμια Πρωταθλήματα (1995, 1997), η Κίνα επανήλθε στο προσκήνιο παίρνοντας ξανά τα πρωτεία στην Παγκόσμια κατάταξη επιβεβαιώνοντας την ανωτερότητά της. (
www.tabletennis.gr )